۱ - إن کان ، في الصیف ، رَیحانٌ و فاکهة ؛             فالأرضُ مُستَوقَدٌ ، والجـــــوّ تنُّورُ

۲ - وإن یکُن ، في الخریف ، النخلُ مُختَرَفا ؛            فالأرضُ مَحسورةٌ ، والجوُّ مأسورُ

۳ - وإن یکُن ، في الشِّتاء ، الغیـثُ مُتّصلا ؛             فالأرضُ عُریانةٌ ، والجـــــوُّ مقرورُ .

۴ - ما الدهرُ إلّا الربیـــــــــعُ المُستنیرُ ؛ إذا              أتی الربیعُ أتاک النَّــــورُ والنُّـــورُ :

۵ - فالأرضُ یاقـــــــوتةٌ ، والجـــــــوُّ لؤ لؤةٌ ،             والنبتُ فِیروزَجٌ ، والمــــــــاءُ بَلُّورُ .

شاعر : ابوبکر احمد بن محمد الصنوبري .

منبع : المجاني الحدیثة ، جلد 3 ص 217 .

برگردان :

۱ - اگر در تابستان ،  گلِ خوشبو و میوه است - زمین آتشدان و هوا داغ است .

۲- و اگر پاییز ، فصل چیدن میوه ی درخت خرما است _ زمین آنچه داردبخشد و هوا بی آب گردد .

۳ – اگر در زمستان باران پیاپی بارد – زمین برهنه و هوا سرد است .

۴– روزگار ، تنها به سان بهار سراسر روشنایی است – چون بهار فرا رسد شکوفه و روشنایی در آیند .

۵– زمین چو یاقوت و هوا به سان مروارید است – و گیاه چون فیروزه و آب بمانند بلوراست .

واژگان :

ریحان : هر گل خوشبو .

مستوقد : آتشدان ، جای داغ .

تنّور : مکان گرم وداغ .

مخترف : فصل چیدن میوه ی درخت خرما .

محسور : چیزی که هر چه دارد ، بخشد .

مأسور : بی آب و باران .

غیث : باران پر خیر و ودمند .

مقرور : سرد .

نَور : شکوفه ، گل .